قرآن ! من شرمنده توام اگر از تو آواز مرگی ساخته ام که

هر وقت در کوچه مان آوازت بلند می شود همه از هم می

پرسند " چه کس مرده است؟ "

چه غفلت بزرگی که می پنداریم خدا ترا برای مردگان ما

نازل کرده است .

قرآن ! من شرمنده توام اگر ترا از یک نسخه عملی به یک

افسانه موزه نشین مبدل کرده ام .

یکی ذوق می کند که ترا بر روی برنج نوشته،‌یکی ذوق

میکند که ترا فرش کرده ،‌ یکی ذوق می کند که ترابا طلا

نوشته ، ‌یکی به خود می بالد که ترا در کوچک ترین قطع

ممکن منتشر کرده و … آیا واقعا خدا ترا فرستاده تا موزه

سازی کنیم ؟

قرآن! من شرمنده توام اگر حتی آنان که تو را می خوانند و

ترا می شنوند ،‌ آن چنان به پایت می نشینند که خلایق به

پای موسیقی های روزمره می نشینند .. اگر چند آیه از تو

را به یک نفس بخوانند مستمعین فریاد می زنند ” احسنت

…! ” گویی مسابقه نفس است …

قرآن !‌ من شرمنده توام اگر به یک فستیوال مبدل شده ای

حفظ کردن تو با شماره صفحه ،‌ خواندن تو آز آخر به اول

،‌یک معرفت است یا یک رکورد گیری؟ ای کاش آنان که ترا

حفظ کرده اند ، ‌حفظ کنی ، تا این چنین ترا اسباب مسابقات

هوش نکنند .

خوشا به حال هر کسی که دلش رحلی است برای تو .

آنان که وقتی ترا می خوانند چنان حظ می کنند ،‌ گویی که

قرآن همین الان به ایشان نازل شده است.

آنچه ما با قرآن کرده ایم تنها بخشی از اسلام

است که به صلیب کشیده ایم.